Πάμε Θέατρο; "Άγριος Σπόρος" στο θέατρο Επί Κολωνώ

Γράφει ο Αντώνης Κυπραίος

Σκιαγραφόντας αλλά και ανατέμνοντας την σύγχρονη ελληνική κοινωνία και νοοτροπία…

Ετσι θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει το εξαιρετικό έργο του Γιάννη Τσίρου σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη,
που παρουσιάζεται για τρίτη χρονιά στο Θέατρο Επι Κολωνώ.
Σε μια παράνομα στημένη καντίνα σε μια απόμερη παραλία της χώρας μας , διαδραματίζεται το έργο.
Οι κεντρικοί ήρωες ο πατέρας ιδιοκτήτης, η κόρη του και ο αστυνομικός της περιοχής.
Μαζί τους "αφανείς" συμπρωταγωνιστές , οι ξένοι τουρίστες ,η "ενσκύψασα "για λόγους ανωτέρας βίας γερμανική ολιγομελής ομάδα και βέβαια ο «περίφημος» μέσος ανθρωπ(ακ)ος της ελληνικής επικράτειας.
Η εξαφάνιση ενός γερμανού τουρίστα έρχεται να αναστατώσει την γαλήνη των καλοκαιρινών ημερών και να βγάλει στην επιφάνεια όλες τις «ιδιορρυθμίες» της ελληνικής πραγματικότητας , όπως η ανυπαρξία ταμειακών μηχανών, η χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών, η μη τήρηση των κανόνων υγιεινής, αλλά και το παρασκήνιο που αφορά σχέσεις του πολίτη με τα κέντρα εξουσίας ( Δήμος – Αστυνομία ) αλλά και πως στην Ελλάδα βαφτίζεται η ασυδοσία σε νομιμότητα, αλλά και πως μπορούν για το κοινό καλό να κλείσουν οι οφθαλμοί μπροστά στο απολύτως παράνομο.
Όταν αρχίζουν οι έρευνες των ξένων επιθεωρητών με την βοήθεια των ελληνικών αρχών εκτός από το κουβάρι των γεγονότων που προηγήθηκαν ώστε να οδηγηθούμε στη λύση του μυστηρίου ξετυλίγεται ένα άλλο κουβάρι πολύ πιο μακρύ που οδηγεί στην ψυχή και στο μυαλό του σύγχρονου έλληνα αλλά και σε αυτό των ευρωπαίων εταίρων μας.
Με μια σειρά γεγονότων ,διαλόγων ,αντιδράσεων ,ανακρίσεων ,καταγγελιών , αναιρέσεων δοσμένων με μια έντονη,
σαρδόνια μερικές φορές ,χιουμοριστική αλλά παράλληλα και άκρως καυστική διάθεση, σκιαγραφείται η νοοτροπία και ο τρόπος λειτουργίας στην καθημερινότητα των ,μιας πολύ μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας,αλλά και ο τρόπος του σκέφτεσθαι και η οπτική γωνία μέσα από την οποία βλέπουν οι ξένοι και ιδιαίτερα οι κεντροευρωπαίοι τα γεγονότα.
Οπως και πως διαμορφώνεται και στη συνέχεια παγιώνεται η άποψη των μεν για τους δε.
Κρατώντας θαυμάσια την τακτική των ίσων αποστάσεων ,μέσα από μια απόλυτα αντικειμενική θεώρηση, ο συγγραφέας και η σκηνοθέτης , παρουσιάζουν πέραν των άλλων ,την χαώδη διαφορά προσέγγισης και θεώρησης καταστάσεων αλλά και διαχείρισης συναισθημάτων που υπάρχει μεταξύ των νοτίων …και των βορείων…κατοίκων της Ευρώπης.
Συγκλονιστικό και το τελευταίο κομμάτι του έργου ,όπου αφενός προβάλλεται η αντίδραση και η άρνηση αποδοχής
κανόνων και συμβιβασμών του έλληνα με ότι καλό και κακό συνεπάγεται αυτό, αλλά παράλληλα και η συγκλονιστική πραγματικότητα ότι ακόμα και η πιο μικρή κοινωνία η θεωρητικά άρρηκτη, μπορεί ευκολότατα να διχοτομηθεί ,και ο πρώην αγαπητός και συμπαθής άνθρωπος,μπορεί να αποκτήσει ρετσινιά που και να καθαριστεί επίσημα.
από άκρου εις άκρο κάποιοι θα φροντίζουν να τροφοδοτούν ισόβια το επίμαχο σημείο με ριτίνη.

Ότι και να πει κανείς για την ερμηνεία του Τάκη Σπυριδάκη, που αποδίδει τον σύγχρονο έλληνα σε όλη την κωμικοτραγική του διάσταση είναι λίγο.Εκπληκτικός !
Καλή η παρουσία της Ντάνης Γιαννακοπούλου,στο ρόλο της κόρης του πρωταγωνιστή,
ενός χαρακτηριστικού δείγματος της εγκλωβισμένης σε αδιέξοδα νέας γενιάς, που θέλει να ξεφύγει από την μιζέρια και τις νοσηρές οπισθοδρομικές νοοτροπίες που απλόχερα της αφήνει ως κληρονομιά η γενιά που απέρχεται, ενώ άξια μνείας είναι η ερμηνεία του Ηλία Βαλάση,στον ρόλο του αστυνομικού, που «αποτυπώνει» ιδανικά τον εκπρόσωπο της εξουσίας, έστω και μέσα στην απόλυτη παρακμή, καχύποπτο, γλειώδη,υπερόπτη αλλά και τρομοκρατημένο στην ιδέα και την θέα των ανωτέρων του ,πάνω απ΄όλα όμως τραγικά αξιολύπητο…