Graffiti

Graffiti: Επιθυμία να αφήσει τη σφραγίδα του σε ένα ανώνυμο και απάνθρωπο αστικό κόσμο, εκδήλωση οικειοποίησης της πόλης που κρύβεται μέσα στο δαίδαλο των κτιρίων και των σκοτεινών δρόμων, υπογραφές που γράφονται τα γρήγορα με σπρέι στους σταθμούς του μετρό η πάνω στα ίδια τα βαγόνια, το graffiti είναι πάνω από όλα, στη Νέα Υόρκη, όπως και παντού, ένα κίνημα εξέγερσης, ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Είναι δύσκολο να σας πούμε πότε ακριβώς έκανε την εμφάνισή του το Graffiti, όσο και αν ψάξαμε σε συνεντεύξεις των πρώτων writers, αλλά και στα πρώτα βιβλία και βίντεο της εποχής. Τα tags τα πρωτοσυναντάμε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60.
Ακολουθεί η δεκαετία του ΄70, όπου το Graffiti της Νέας Υόρκης, κάνει την εμφάνιση του με την μορφή των υπογραφών (tags).
Το tag αποτελεί την ταυτότητα του κάθε καλλιτέχνη(writer) Μέχρι τη δεκαετία του '70 το Graffiti της Ν. Υόρκης ζει τα πρώτα του βήματα μακριά από τον επίσημο κόσμο της τέχνης.
Η πρώτη επίσημη αναφορά γίνεται σε ένα άρθρο του 1971 στο New York Times με τον τίτλο Taki 183.
«Ο TAKI 183 ήταν ένας ελληνοαμερικάνος, που χρησιμοποίησε ένα μίγμα του ονόματός του dimitris, TAKI, και τον αριθμό της οδού του, 183rd ως tag. Λόγω του παράξενου ονόματος και του αριθμού, οι άνθρωποι άρχισαν να παίρνουν το μήνυμα του, γράφοντας στους τοίχους Mary 122, George 21 κτλ» Ο TAKI 183 ήταν ο πρώτος που αναγνωρίστηκε από την κοινωνία έξω από την υποομάδα γκράφιτι.
Αυτό όμως που συνέβη στη Νέα Υόρκη ήταν κάτι καινούργιο. Το Graffiti κατέβηκε στον υπόγειο σιδηρόδρομο, ως έκφραση αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας, με σκοπό να δώσει χρώμα στην γκρίζα πόλη, και από κει εξελίχθηκε σε συμπαγές κίνημα τέχνης, πέρασε τον Ατλαντικό και απέκτησε χιλιάδες οπαδούς και writers, σε όλες τις χώρες.
Πολλοί είναι αυτοί που το αντιμετώπισαν ως μια μορφή σύγχρονης τέχνης, και άλλοι αντέδρασαν στο νέο αυτό κίνημα με δυσπιστία.
Αρκετοί writers διώχτηκαν ποινικά για την επιλογή τους να ζωγραφίζουν σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Κάποιοι άλλοι καλλιτέχνες, επέλεξαν έναν πιο επίσημο δρόμο παρουσίασης αλλά και πώλησης των έργων τους, μέσα από εκθεσιακούς χώρους. Μια κίνηση που στιγματίστηκε από πολλούς writers ως καθαρά εμπορική και μη συμβατή με το ότι το «graffiti γίνεται στον δρόμο.

ΣHMEPA
Η σκηνή του Graffiti έχει τη δυνατότητα να προτείνει καινούργιους δρόμους έκφρασης, μέσα από τις προσωπικές αλλά και τις συλλογικές δημιουργίες των writers.
Το graffiti προχωράει και εξελίσσεται μέσα από τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις των νέων του δημιουργών, με νέες μορφές και τεχνικές ( stencil, αυτοκόλλητα, πόστερ, κεραμικά- σφραγίδες κ.λπ.).
Πολλοί από τους παλιούς writers ασχολούνται σήμερα με γραφιστικές δουλειές, με κατασκευή ιστοσελίδων, τη δημιουργία καμβάδων και τοιχογραφιών επί πληρωμή. Αρκετοί από αυτούς έχουν κρατήσει την επαφή τους με τον δρόμο, δημιουργώντας έργα παράνομα ή νόμιμα, δίνοντας το στίγμα τους στους νεότερους writers. Οι τελευταίοι, χωρίς να είναι προσκολλημένοι στη Hip hop κουλτούρα, αρκούνται στην ομορφιά του δρόμου και στην ομορφιά του να δημιουργείς ελεύθερα στους δημόσιους χώρους. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι νέοι writers συνειδητοποιούν την αξία και τη δύναμη που δίνει η έκφραση - παρέμβαση στον δρόμο, εκεί όπου πάντα θα αποτυπώνονται οι επιθυμίες και οι ιδέες, έξω από οποιαδήποτε φόρμουλα και σύστημα.

Πηγές:
- «Ομάδες κινήματα τάσεις της σύγχρονης τέχνης μετά το 1945» (Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Παρισιού)
- Επτά ημέρες Καθημερινή 10/4/2005